Twórczość Urnberta Eco obejmuje swymi zainteresowaniami, głównie profesjonalno-akademickimi, ale także wykraczającymi poza ten krąg, obszar, który można określić mianem kulturoznawczo-filozoficznej. Owa refleksja, próbująca określić pojęcie logiki kultury oraz jego implikacje, dotyczy pośrednio lub bezpośrednio wewnętrznych kwestii kultury. Pewne ich aspekty będą stanowić przedmiot mych rozważań. Zacznijmy od kilku informacji dotyczących biografii Umberta Eco, aby potem przejść do rzeczonych aspektów jego twórczości.

Urodzony w 1932 r. W północnych Włoszech Umberto Eco nie został – zgodnie z życzeniem ojca – prawnikiem, ale zajął się średniowieczną filozofią i literaturą. W 1954 r. obronił tezę doktorską, którą wydał w dwa lata później, jako swoją pierwszą książkę zatytułowaną “Problemy estetyki św. Tomasza z Akwinu”. Jego późniejsze zainteresowania ewoluowały ku kulturze współczesnej oraz semiologii, którą wykłada jako profesor na uniwersytecie w Bolonii. Pisze nie tylko dzieła naukowe, ale zajmuje się także twórczością literacką w szerokim tego słowa znaczeniu. Jest zarówno powieściopisarzem, jak i felietonistą.

W rozprawie swej będę dążył do ukazania, iż włoski myśliciel stara się przedstawić „logikę kultury”, pytając przede wszystkim o typ odniesień przedmiotowych znaków oraz ich wewnętrzny użytek w procesie komunikacji kulturowej. Odpowiedź na to pytanie wskazuje czynność intencjonalnie zorientowanego na intencję nadawcy – co do zakorzenionego w kulturze – odczytywania znaczeń, w której to czynności przejawia się postawa interpretatora, w szczególny sposób przedstawiona w niniejszej pracy. Próbuję następnie ukazać tę postawę interpretatora jako “dystans ironisty” […]

Andrzej Muchowicz [Ze wstępu]