Jarosław Jakubowski (ur. 1967), pracownik Instytutu Filozofii Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Stypendysta rządu francuskiego (1992–1993). Uzyskał Diplôme d’études approfondies (DEA) w Université de Paris XII (1993). Przetłumaczył na język polski drugi tomTemps et récit Ricoeura (Czas i opowieść, t. 2, Konfiguracja w opowieści fikcyjnej, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2008). Zajmuje się przede wszystkim francuskojęzyczną fenomenologią egzystencjalną.

Książka Jarosława Jakubowskiego jest pierwszą tak obszerną, wnikliwą i szczegółową monografią filozofii skończoności, budowanej przez Paula Ricoeura. Autor nie podejmuje w niej jedynie historyczno-filozoficznego trudu rekonstrukcji myśli badanego filozofa, podjętej z perspektywy najważniejszej kategorii ontologicznej (skończoność egzystencjalna), lecz włącza się twórczo do dyskusji stricte filozoficznej — zarówno z samym Ricoeurem, jak też z innymi filozofami, broniącymi alternatywnych modeli egzystencjalnej skończoności (zwłaszcza z Martinem Heideggerem). W wyniku takiego zabiegu interpretacyjnego nie tylko otrzymujemy monografię określonego problemu, rozważanego przez jednego z najważniejszych filozofów XX w., lecz także doniosłą egzystencjalnie pracę z zakresu ontologii bytu ludzkiego.

Prof. dr hab. Ireneusz Ziemiński

Książka Jarosława Jakubowskiego, Skończoność egzystencjalna. Studium nad filozofią Paula Ricoeura, jest fascynującą próbą, z jednej strony, zapełnienia luki w badaniach nad filozoficznym dorobkiem autora La Métaphore vive (1975) i La Mémoire, l’histoire, l’oubli (2000), jednocześnie będąc, z drugiej strony, autorskim rozważaniem tytułowej problematyki skończoności egzystencjalnej, poszukującym wsparcia w medytacjach Ricoeura. […] W aspekcie drugim — autorskiej (lecz z przewodnikiem) medytacji filozoficznej nad skończonością egzystencji — warto podkreślić przede wszystkim najwyższej próby samoświadomość metodologiczną autora, a także zwrócić uwagę czytelnika na znaczenie jego dociekań dla postawienia zagadnienia wolności. Analityczny styl pisarski autora stopniowo, w szczególności w partiach podsumowujących, przybiera charakter dyskretnie obecnego stylu lirycznego, w którym troska o siebie wyraża się w przekonaniu o niezbędności afirmacji mnie samego, przychodzących w narracjach opowiadanych o mnie przez innych. Analityka skończoności przekształca się w oczekiwanie.

Dr hab. Maciej Bugajewski, prof. UAM

 
Zobacz spis treści
 

 
Zobacz „Wstęp”
 

 
Download „Table of Contents”
 

 
Download „Summary”
 

NAKŁAD WYCZERPANY