Monografia dofinansowana przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego

Trudno przyporządkować filozoficzną twórczość Władysława Tatarkiewicza jakiejś orientacji, szkole, kierunkowi, czyniąc to bez wahań. Jego stanowisko cechuje ostrożność pozytywistyczna, tzw. minimalizm filozoficzny, ale też realizm epistemologiczny i upodobanie analiz pojęciowych w kontekście historycznym, wreszcie humanizm (bo koncentruje się na wartościach osobowych), pluralizm teorii opisujących i wyjaśniających. Nie są to wszystkie właściwości stanowiska filozoficznego Tatarkiewicza. Przyjmujemy tutaj, że możliwie spójna charakterystyka jego poglądów daje się ująć na terenie aksjologii. Jej podstawy zostały określone w rozprawie O bezwzględności dobra (1919) i rozwinięte ogólnie w licznych mniejszych pracach i wystąpieniach kongresowych, a także w traktacie O szczęściu(1947) i twórczości z zakresu estetyki zwieńczonej Dziejami sześciu pojęć(1975).
Aksjologia zmierza, w przekonaniu Tatarkiewicza, do odpowiedzi na dwa zasadnicze pytania: 1. Co to jest dobro? 2. Jakie są dobra? Pierwsze zagadnienie koncentruje się na definicji i teorii wartości (wyjaśniającej pojęcie, sposób poznania i istnienia wartości), drugie – na systematyzacji wartości poznanych (ich klasyfikacji i hierarchizacji). Pierwsze zagadnienie zmierza do tego, aby wyjaśnić: co to jest wartość, drugie – do ustalenia, jakie są wartości. Aksjologia, w pojęciu Tatarkiewicza, posiada więc warstwę teoretyczną i wartościującą, ale ta druga jest jej głównym zadaniem.
Fragment Zakończenia