Książka dofinansowana przez Fundację Kazimierza Wielkiego.

Krzysztof Pietrowicz – doktor socjologii, adiunkt i zastępca dyrektora w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Do obszarów jego zainteresowań badawczych należą teoria i metodologia nauk społecznych, zagadnienia powiązane z inżynierią społeczną i socjologią praktyczną, analiza sieci społecznych oraz problematyka zakulisowych wymiarów życia społecznego. Publikował m.in. w „Studiach Socjologicznych”, „Kultura i Społeczeństwo” oraz „Polish Sociological Review”. Współautor pracyMaszyny społeczne. Wszystko ujdzie, o ile działa (wspólnie z Łukaszem Afeltowiczem; 2013). Współredaktor tomu pt. Za kulisami. Szkice o władzy, interesach i bezpieczeństwie (wspólnie z Piotrem Stankiewiczem; 2012).

O tym, że rzeczywistość, która nas otacza ma charakter sieciowy, napisano już bardzo wiele. W publikacjach akademickich z zakresu socjologii, dyscyplin pokrewnych i nie tylko, jak i w tekstach publicystycznych teza ta funkcjonuje niczym komunał. […] Nie trzeba jednak przyglądać się zbyt dużej liczbie publikacji z tego zakresu, by dostrzec, że pojęcie sieci jest rozumiane w sposób bardzo różnorodny. Pojęcie sieci jest wszechobecne i zaczyna być stosowane do rozmaitych zjawisk. Zatem mamy ujęcia sieci nawiązujące (bądź bezpośrednio się odnoszące) zarówno do układów technologicznych, jak i stricte społecznych. W ramach ujęć okołosocjologicznych zdecydowanie dominuje ta druga perspektywa. Dla przytłaczającej większości badawczy społecznych pojęcie sieci odnosi się do relacji między różnego rodzaju aktorami […]. Niemniej, nawet gdy mowa jest wyłącznie o „sieciach społecznych”, to wewnętrzne zróżnicowanie jest na tyle duże, że mówienie o „teorii sieci społecznych” czy „podejściu sieciowym” w liczbie pojedynczej wydaje się poważnym nadużyciem pojęciowym. Daje bowiem złudzenie jedności, tymczasem najczęściej mamy do czynienia z radykalnie odmiennymi rozumieniami pojęcia ‘sieć’, odmiennymi metodologiami badania świata, wreszcie odmiennymi ontologiami (co znajduje swój wyraz już na poziomie fundamentalnych założeń poszczególnych koncepcji). Syntezy (wydawałoby się) wykluczających się nawzajem koncepcji i podejść mogą wprawdzie prowadzić do nowych, owocnych konceptualizacji, jednak — jak czytelnik będzie miał okazję sam się przekonać — tego typu eklektyzm w odniesieniu do rozmaitych koncepcji sieci jest niewskazany, grozi z jednej strony tym, że stracimy z oczu autentyczną wartość dodaną poszczególnych teorii i metodologii, z drugiej strony nie oferując szans na opracowanie całościowej teorii sieci jako takich.

(fragment Wprowadzenia)