Mirosław Piechowiak — doktor nauk humanistycznych, filozof. Wykłada na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Autor książek: Między erosem i agape (2016), Człowiek zziajany (2019) oraz wielu artykułów z zakresu filozoficznych rozważań nad współczesną, tj. ponowoczesną kulturą. Specjalizuje się w badaniach m.in. nad problematyką bieżących przemian społeczno-kulturowych oraz kondycją i jakością relacji międzyludzkich, zwłaszcza relacji partnerskich. Entuzjasta niezależnego myślenia. Sympatyk motocykli, szachów i cygar.

Monika Gramsch — studentka na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, miłośniczka wycieczek pieszych i rowerowych. Zainteresowana szeroko pojętymi relacjami międzyludzkimi, wolny wieczór spędza z książką i gorącą herbatą.

Julia Trawińska, studentka Komunikacji Społecznej na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Muzyką i śpiewem fascynuje się od najmłodszych lat. Samodzielnie uczy się gry na gitarze, pianinie i od niedawna na ukulele. Czynnie uczestniczy w różnego rodzaju muzycznych, lokalnych wydarzeniach.

Na okładce zamieszczono fotografię „zmęczonej” ławki. Została ona wykonana w pandemicznym czasie na Boulevard Jean Mermoz w Neuilly-sur-Seine (aglomeracja paryska). Przedmiot użyteczności publicznej nie był naprawiony, lecz jakby trwał odizolowany metalowym płotem. Fotografia pochodzi z wczesnej jesieni 2020 r., ale równie dobrze można było wykonać ją rok wcześniej. Wówczas opadające ramię ławki nie było jeszcze obciążonemaską. Ławka z okładki symbolizuje nie tylko zmęczenie i izolację, lecz także nieznośną i doskwierającą człowieczej egzystencji nienaprawialność.

M. Piechowiak

„Wstęp”

„Zakończenie”

One of the greatest men of genius Poland has ever brought forth was Stanisław Leśniewski.
Jan Łukasiewicz

Based on my lifetime of experience, I believe that Stanisław Leśniewski was a man of genius: the only man of genius who fate allowed me to encounter, and once, that happened almost daily.
Tadeusz Kotarbiński

„Contents”

„Introduction”

Przedstawiana praca jest pierwszym interdyscyplinarnym opracowaniem tematyki winiarskiej i bachicznej opartym na wiedzy szeroko pojętych nauk społecznych: antropologii kulturowej, socjologii i kulturoznawstwa, co stanowi o jej unikalnym w tym względzie charakterze. Autorami książki są pracownicy Instytutu Socjologii Uniwersytetu Zielonogórskiego: socjologowie, antropolodzy kulturowi i kulturoznawcy; badacze należący do Zakładu Socjologii Teoretycznej (w którym narodził się pomysł napisania książki) oraz członkowie Zakładu Socjologii Stosowanej (należący jednocześnie do Pracowni Rewitalizacji Społecznej). Wyrażamy nadzieje, że kierowana do czytelników książka przyczyni się do lepszego poznania dziejów winiarstwa i winogrodnictwa oraz narosłych wokół nich wartości i warstwy symbolicznej, że zwróci uwagę na pomijane dotąd aspekty i uświadomi nieznane fakty z dziejów tej wielowiekowej tradycji.

Dorota Angutek

Niniejsza praca zawiera dwie cechy szczególne. Po pierwsze, mimo tytułu sugerującego koncentrację opisów na aspekcie lubuskim, jej odniesienia w wielu miejscach sięgają dalej i głębiej — zarówno w wymiarze przestrzennym, jak przedmiotowym, zakresowym i temporalnym. Po drugie, na kolejnych stronach książki przeplatają się dwa ujęcia: socjologiczne, odwołujące się do nurtu socjologii jakościowej, sięgającej do źródeł wytworzonych, które poddane zostały starannej rekonstrukcji i interpretacji, a także ujęcie antropologiczno-strukturalne i etnologiczne, poddające analizom sferę mitów, symboli i wartości związanych z winiarstwem, szczególnie kultu bachicznego. Owa dwoistość powoduje, że w książce współistnieją, uzupełniając się dobrze, względnie niezależne od siebie nurty opisowe i wyjaśniające.

Jerzy Leszkowicz-Baczyński

Jest to pierwsze w piśmiennictwie poświęconym zielonogórskiej tradycji winiarskiej tak szeroko zakrojone kompendium wiedzy. Podkreślić też należy, że dostarcza nowej i aktualnej wiedzy o lubuskim winiarstwie. Sądzę, że długo będzie ono służyć jako podstawowe źródło naukowych ustaleń w tym zakresie dla ewentualnych dalszych badań […]. Będzie tez wykorzystywane w edukacji regionalnej i jako „podręcznik” do uzyskiwania samowiedzy regionalnej mieszkańców Zielonej Góry i przyległego obszaru. Z tego choćby względu może liczyć na poczytność i zainteresowanie szerokiego kręgu czytelników, tym bardziej, że książka została zaopatrzona w fotografie wizualizujące i dokumentujące szereg dokonanych przez Autorów ustaleń […].

Z recenzji prof. dr. hab. Jana Grada

„Spis treści”

„Streszczenie”

„Wstęp”

„Spis treści”

„Wprowadzenie”

Historie rodzinne. Narracje – narratorzy – interpretacje Violetty Julkowskiej to monografia z kilku powodów unikatowa. Po raz pierwszy w polskiej historii historiografii na poważnie i w sposób kompleksowy autorka zajęła się gatunkiem piśmiennictwa historycznego, który – choć często uprawiany na użytek prywatny – to z perspektywy akademickiej historiografii uważany był zwykle (może poza biografistyką historyczną) za marginalny. Analizując kilkadziesiąt przykładów z XIX, XX i początków XXI stulecia, Violetta Julkowska dokonała historiograficznej systematyki gatunku narracyjnych prywatnych historii, kierując się kryteriami podmiotowymi, przedmiotowymi i formalnymi. […]

Prezentowana monografia to przekrojowe, panoramiczne studium historiograficzne, obejmujące perspektywą poznawczą dwa stulecia i szeroki krąg doświadczeń, wynikających z prywatno-rodzinnych spotkań z Historią w wymiarze narodowym i lokalnym. Napisane przy tym precyzyjnym, a zarazem wysmakowanym literacko językiem. Bardzo ważny głos w debacie, jaka toczy się dziś wokół h/Historii.

Z recenzji prof. Jana Pomorskiego.

Książka Violetty Julkowskiej jest pionierskim rozpoznaniem specyficznych cech gatunkowych dyskursów określonych przez Autorkę historiami rodzinnymi. Znaczenie interpretacji zamieszczonych w niniejszej książce można odczytać zestawiając je z refleksją Paula Ricoeura nad pamięcią bliskich, która mediuje między pamięcią indywidualną i pamięcią zbiorową. Pamięć bliskich wyraża się w historiach rodzinnych, które dziedziczą po niej jej charakter, nie tyle dwoisty, ile związany z pewną nieokreślonością i nieuchwytnością. Autorka w sposób rewelatorski pokazuje, jak historie rodzinne tworzą gatunek przedstawienia przeszłości ulokowany pomiędzy świadectwem pamięci i reprezentacją historiograficzną, pomiędzy tym, co prywatne, i tym, co publiczne, między odkrywaniem i poszukiwaniem tożsamości, między zjawiskami widzianymi raz w skali mikro, innym razem w perspektywie makrohistorii wspólnot większych niż rodzina. Poszukiwania, których świadectwem jest książka, mają znaczenie nie do przecenienia, gdyż potrzebujemy nie tylko historii na szerszą skalę, lecz również takiej, która opowie o tych, którzy cieszyli się wzajemnie ze swoich narodzin i płakali po śmierci bliskich. Książka Historie rodzinne. Narracje — narratorzy — interpretacje uświadamia, w jaki sposób więź rodzinna wyraża się w pluralizmie form przedstawienia historiograficznego.

Z recenzji dr. hab. Macieja Bugajewskiego, prof. UAM.

„Spis treści”

„Wprowadzenie”