Tadeusz Buksiński, ur. 11 grudnia 1942 r., ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika oraz studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. W roku 1973 obronił na UW pracę doktorską pt.: „Problem poznania w amerykańskiej filozofii i historiografii XX wieku”. Od roku 1993 profesor tytularny.
Stypendysta międzynarodowych fundacji: Alexander von Humboldt Stiftung, Oxford Hospitality Scheme, The Council of Research in Values and Philosophy.

Założyciel i redaktor Wydawnictwa Naukowego Instytutu Filozofii UAM. W latach 1987–2001 Kierownik Zakładu Filozofii Humanistyki Instytutu Filozofii UAM; w latach 1988–1996 zastępca dyrektora Instytutu Filozofii UAM ds. naukowych. W okresie 1999–2012 dyrektor Instytutu Filozofii UAM.
Autor ponad 150 książek i artykułów, opublikowanych w kraju i za granicą. Specjalizujący się w metodologii nauk społecznych, filozofii polityki oraz w etyce i antropologii filozoficznej. Najważniejsze książki: Moderność (2001); Współczesne filozofie polityki (2006); Etyka ewangeliczna (2012); Aksjologia i etyka polityki (2018); Prawdy w polityce (2018); Metafizyka energetyczna ewangelii (2021); Człowiek energetyczny (2024).

Książka poświęcona jest istotnościowej strukturze człowieka. W pierwszej części scharakteryzowano dwanaście koncepcji człowieka, pod kątem struktur istotnościowych. Wyróżniono koncepcje monistyczne, dualistyczne, tertialistyczne i quartalistyczne (czterowymiarowe) oraz ich odmiany.
W drugiej części książki autor dokonał próby przedstawienia swojego stanowiska w kwestii struktur esencjalnych człowieka. Zaprezentował metafizykę energetyczną rzeczywistości. Człowiek jest w niej pojmowany jako istota energetyczna. W jego skład wchodzą energie fluidalne, spetryfikowane, sterownicze i koordynujące. Struktury istotnościowe, których jest wiele w człowieku, różnią się między sobą rodzajem energii fluidalnych i spetryfikowanych (cielesnych). W książce wymieniono i omówiono siedem struktur: fizyczną, biologiczną (witalną), psychiczną, mentalną, noetyczną (deontologiczno-aksjologiczną), mistyczną i mesjańską. Scharakteryzowano też siedem części składowych, czyli siedem rodzajów władz układu sterowniczego człowieka. Ja i jaźń zostały potraktowane jako superwładze człowieka.
Autor nie polemizuje wprost z interpretacjami człowieka, które wskazują na jednowymiarowość lub nijakość życia współczesnych ludzi i krytykują takie życie. Książka bowiem traktuje problem wielowymiarowości istotnościowych struktur na poziomie ontologicznym. Autor stara się wykazać, że — niezależnie od sposobu życia i zachowań poszczególnych jednostek i całych społeczeństw — człowiek konstytuowany jest przez wiele struktur istotnościowych, chociaż nie każdy w pełni je sobie uświadamia i realizuje w trakcie życia. Im struktury są głębsze, tym wymagają większego wysiłku w celu ich uświadomienia i realizacji. Bez tego wysiłku tkwią w ludziach jako potencje lub ujawniają się w sposób chaotyczny.

Spis treści

Marek Kazimierz Siwiec (ur. 3 marca roku 1950 w Kętrzynie) poeta, filozof, profesor Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Autor książek poetyckich i filozoficznych oraz kilkudziesięciu rozpraw i szkiców z estetyki i krytyki artystycznej. W stanie wojennym działał w podziemnej „Solidarności”. W latach 1987–1988 przebywał w Londynie, gdzie pracował na budowie.
Fot. H. Strychalska

Opublikował książki poetyckie: Odwrócone lustro (1979), Twój świt ucieka nad ranem (1984), Kostka (1990), Żyłka (2011), Kto (2013), Blask (2018), Przebłysk, wiersze londyńskie (2019), Okno pogody (2020), Przyjaźń (2021). Wiele jego wierszy ukazało się w pismach literackich, m.in. „Poezji”, „Nowym Wyrazie”, „Kwartalniku Artystycznym”, „Okolicy Poetów — Kwartalniku”, „Frazie”, „Toposie”, „Twórczości”, w antologiach, a także było prezentowanych w radiu i telewizji.

Ważne miejsce w jego dorobku zajmują prace filozoficzne: Od Platona do Beardsleya. Drogi estetycznej metakrytyki (2005); Los, zło, tajemnica. Ku twórczym źródłom poezji Aleksandra Wata i Czesława Miłosza (2005); Źródło i tajemnica, ku metafizyce twórczości (2022). Współredagował książki: Rozumieć cierpienie? Wokół myśli Jana Pawła II i pytań o przyszłość chrześcijaństwa (2010) oraz Poznawanie Kazimierza Hoffmana. Filozoficzno-kulturowe źródła i konteksty (2011). Redagował i współredagował pięć monograficznych tomów „Filo-Sofiji” o twórczym źródle.

Krzysztof Derdowski poświęcił jego twórczości poetyckiej a także filozoficznej, zwłaszcza w odniesieniu do problemu wolności, książkę Kto w wielkiej gonitwie życia… Rzecz o poezji Marka Kazimierza Siwca (2015). Marek K. Siwiec otrzymał Nagrodę im. Ryszarda Bruno-Milczewskiego za rok 2015 w Dziale Poezji. Jest również laureatem bydgoskiej nagrody Strzała Łuczniczki w roku 2019 za poetycką książkę Blask.

Spis treści

„Do sygnatury głowy”

„Sygnatura róży”

„Sygnatura zła”

„Wolne słowo”

Grzegorz Musiał (1952), lekarz, pisarz, poeta, autor powieści, tomów wierszy, przekładów współczesnych poetów amerykańskich. Członek PEN-Clubu i członek-założyciel Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Więzień stanu wojennego. Laureat nagród literackich m.in. S. Piętaka, S. Wyspiańskiego, Kościelskich, Strzały Łuczniczki (za powieść o Tamarze Łempickiej pt. Ja, Tamara). Dwukrotny stypendysta International Writing Program w Iowa City i Fundacji Fulbrighta. Jego utwory tłumaczono m.in. na angielski, francuski, niemiecki, hiszpański, rosyjski, rumuński, czeski. Mieszka w Bydgoszczy.

Zbiór wierszy z lat 1995–2010 zawiera nieliczne wiersze publikowane wcześniej na łamach czasopism poetyckich takich, jak: „Twórczość”, „Poezja”, „Odra” czy „Kwartalnik Artystyczny”, a także wiersze w większości po raz pierwszy wydane.
Poezja Grzegorza Musiała, napisana językiem precyzyjnym i lekko klasycyzującym, uwydatnia motywy najważniejsze dla ludzkiego egzystowania: przemijanie, umieranie, śmierć, wiarę w Boga, miłość oraz najistotniejsze dla bytowania człowieka tradycje kulturowe śródziemnomorskie, europejskie i narodowe. Świat dzisiejszy został na nich ufundowany, chociaż czasy nam współczesne w swym pośpiechu zdają się znosić te motywy i gubić w technologiczno-informatycznych procedurach.
Człowieka zmęczonego takim stanem rzeczywistości, tym bardziej w czasach pandemii, poezja Grzegorza Musiała obdarza wysmakowaną poetyką, przywracając właściwą miarę ludzkiego losu.

Anna Popiel — absolwentka filologii angielskiej (Uniwersytet Śląski w Katowicach) oraz reżyserii dramatu (Akademia Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie). Reżyserka autorskich monodramów, prezentowanych m.in. na festiwalach „Genius Loci” w Krakowie oraz „Salzig on Stage” w Salzburgu. Pracuje w Operze Krakowskiej, gdzie reżyserowała koncerty z cyklu „Pieśń — teatr słowa”, a także muzyczny spektakl dla dzieci. Jest laureatką ogólnopolskich konkursów literackich w dziedzinie poezji i prozy oraz tłumaczką literatury pięknej z języka angielskiego. Jej dramat Nowosielski. Byt (nie)subtelny znalazł się w półfinale Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej (2019).

Dramat Anny Popiel pt. Nowosielski. Byt (nie)subtelny. Moralitet jest utworem wielogłosowym o wątkach religijnych i metafizycznych ujętych na sposób sztuki „pisania ikony”. Autorka, czerpiąc również z tradycji klasycznej dramaturgii, rozważa życie, twórczość i śmierć artysty-malarza Jerzego Nowosielskiego, wybierającego pomiędzy złem a dobrem, potępieniem a zbawieniem własnego życia i twórczości.

„Przypisy i Bibliografia”

Grzegorz Musiał (1952) lekarz, pisarz, poeta, autor powieści, tomów wierszy, przekładów współczesnych poetów amerykańskich. Członek PEN-Clubu i członek-założyciel Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Więzień stanu wojennego. Laureat nagród literackich m.in. S. Piętaka, S. Wyspiańskiego, Kościelskich. Dwukrotny stypendysta International Writing Program w Iowa City i Fundacji Fulbrighta. Jego utwory tłumaczono m.in. na angielski, francuski, niemiecki, hiszpański, rosyjski, rumuński, czeski. Mieszka w Bydgoszczy.

Niezwykle ciekawa, wręcz fascynująca powieść, którą czyta się jednym tchem. […] Grzegorz Musiał — sam przecież powieściopisarz o dużym doświadczeniu — dał się […] uwieść potężnemu „Ja” Łempickiej, które dominuje w jego narracji od pierwszej do ostatniej strony. […]

Rewolucja bolszewicka w Rosji czy szalone lata Paryża początku XX wieku […] zaczynają tu żyć w nowy, szczególny sposób, przepuszczone przez doświadczenie osobiste kobiety tak niezwykłej, jak Tamara Łempicka. Niezwykłej i nieznośnej, z czego ona zdaje sobie sprawę, i […] pomimo potworności losu, jakich jej —zwłaszcza w czasie rewolucji bolszewickiej — życie nie szczędzi, Łempicka z reguły wygrywa.

Z Posłowia prof. Jerzego Jarzębskiego.

„Spis treści”

Chwilowo brak na składzie

Fot. P. Szatkowski

Kazimierz Hoffman (1928–2009) — poeta, eseista, dziennikarz. Absolwent socjologii Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Poznańskiego. Autor osiemnastu tomów wierszy, dwóch zbiorów szkiców o literaturze i malarstwie. Laureat prestiżowej nagrody Funduszu Literatury Polskiego PEN Clubu za całokształt twórczości poetyckiej. O poezji Kazimierza Hoffmana pisali m.in.: Julia Hartwig, Jacek Łukasiewicz Piotr Matywiecki, Artur Sandauer. Autorem wprowadzenia do audycji radiowej poświęconej wierszom Hoffmana wyemitowanej w Rozgłośni Radia Pomorza i Kujaw był Zbigniew Herbert.

Dziennik
(fragmenty)

Napisałem rzecz przeciw skandalicznemu dla mnie zdaniu Ryszarda Przybylskiego z jego Baśni zimowej: „Starość to cela śmierci”. (…) Szybko, bez zahamowania spisałem swoją Glosę w obronie godnej a dla mnie szczęśliwej poetycko starości. Co mnie pobudziło? Na dobrą sprawę nie wiem. A raczej wiem. To zawsze przychodzi nagle; ogarnia całego, trzyma, pilnuje swojego dyktatu (dyktanda?). Potwierdza moją rolę: zapisującego. Moją rolę „ręki”; prowadzonej przez kogo? Domyślam się, wiem. Zostałem powołany.

10 II 2002

Absolutna głupota to zdanie Przybylskiego: „Starość to cela śmierci”. Nie oddałbym swoich 75 lat za ileś tam lat przywróconej młodości! (…)

12 II 2002

Poezja? Sposób wyrażania uczuć poprzez właściwe brzmienie słów. (…) sama istota fenomenu (poezji) jest zakryta. Jest tajemnicą. (…)

 
„Posłowie” (Grzegorz Kalinowski)